فدای صورت ماهت تمام آینه ها
نثار صبح نگاهت تمام آینه ها
نثار شوق جمالت تمام هستی من
فدای سیرت پاکت مرام آینه ها
بیا که طاقت دوری شکسته قامت من
بیا فدای تو گردم پیام آینه ها
بیا که سبز ترین لحظه در امید منی
همیشه رهن تو بودم دوام آینه ها
چقدر بی تو شکیبم ببین که شانه صبر
شکسته لحظه به لحظه به کام آینه ها
از آن زمان که تبسم به شرط چاقو شد
نفس کشیدن مردم به شرط چاقو شد
درون فکر و خیال گناه بودیم که
خیال خوردن گندم به شرط چاقو شد
و تازه داشت خدا هم کنار می آمد
که حل سوء تفاهم به شرط چاقو شد
درون دفتر نقاشی عروسک ها
فقط کشیدن خانم به شرط چاقو شد
و کوک بودن ما را بهانه می کردند
خلاصه شعر و ترنم به شرط چاقو شد
ولش کنید غزل را فقط بگویم که
ردیف مصرع دوم به شرط چاقو شد
همه چی آرومه تو به من دل بستی
این چقدر خوبه که تو کنارم هستی
همه چی آرومه غصه ها خوابیدن
شک نداری دیگه تو به احساس من
همه چی آرومه من چقدر خوشحالم
پیشم هستی حالا به خودم می بالم
تو به من دل بستی از چشات معلومه
من چقدر خوشبختم همه چی آرومه
تشنه ی چشماتم منو سیرابم کن
منو با لالایی دوباره خوابم کن
بگو این آرامش تا ابد پابرجاست
حالا که برق عشق تو نگاهت پیداست.....
سلام. حال همه ی ما خوب است.
ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور که مردم به آن شادمانی بی سبب میگویند.
با این همه عمری اگر باقی بود٬
طوری از کنار زندگی میگذرم که نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد
و نه این دل ناماندگار بی درمان...
تا یادم نرفته است بنویسم حوالی خوابهای ما سال پربارانی بود
میدانم همیشه حیات آنجا پر از هوای تازه ی باز نیامدن است
اما تو لااقل حتی هر وهله، گاهی، هر از گاهی
ببین انعکاس تبسم رویا شبیه شمایل شقایق نیست؟
راستی خبرت بدهم خواب دیده ام
خانه ای خریده ام
بی پرده، بی پنجره، بی در، بی دیوار
هی بخند
بی پرده بگویمت چیزی نمانده است من چهل ساله خواهم شد
فردا را به فال نیک خواهم گرفت.
دارد همین لحظه یک فوج کبوتر سفید از فراز کوچه ما میگذرد
باد بوی نامهای کسان من میدهد.
یادت می آید رفته بودی خبر از آرامش آسمان بیاوری؟
نامه ام باید کوتاه باشد، ساده باشد،
بی حرفی از ابهام و آینه،
از نو برایت مینویسم:
حال همه ی ما خوب است،
اما تو باور نکن.
(شعر از: سید علی صالحی)
اشتراک در
پستها [Atom]
